Kimsesizliğin Haritası

Ben, ismi cismi olmayan biri. Hangi mahallede doğduğumu, hangi anne babanın çocuğu olduğumu bilmem. Bir ağaç yaprağını nasıl unutursa rüzgar, işte öyle bir şey benimki. Rüzgar savurur, yaprak düşer, unutulur. Şehirlerden geçerim, sokaklardan akarım, kimse fark etmez.

Çocukken, bir yetimhanenin taş zemininde oturur, pencereden gökyüzünü izlerdim. Gökyüzü hep maviydi ama ben hangi buluta ait olduğumu bir türlü bilemezdim. Adımın yanına soyadı eklemek isterdim ama adımla soyadım arasında hep koca bir boşluk olurdu. “Ben kimim?” diye sorardım duvara, ama duvar cevap vermezdi.

Büyüdüm. Büyüdükçe yalnızlığım da büyüdü. Şehirler gördüm, insanların hikayelerini dinledim. Herkes bir yerlere aitmiş gibi görünürdü: bir aileye, bir memlekete, bir kente. Peki ya ben? Ben nereye aittim? Hiçbir yere. Benim memleketim haritalarda yoktu, benim yurdum kelimelerle tarif edilemezdi.

Bir gün bir sokak arasında, eski kitaplarla dolu bir dükkana girdim. Dükkanda sararmış haritalar, kırık pusulalar vardı. Dükkandaki yaşlı adam, gözlüğünün ardından bana baktı:

— Aradığın nedir, evlat? dedi.

Cevap verdim:

— Kendimi arıyorum.

Yaşlı adam gülümsedi, raflardan bir harita çıkardı.

— Kendini bulmak istiyorsan önce kaybolman gerek.

Haritayı alıp çıktım. Harita, tuhaf şekillerle doluydu. Ne dağları tanıyordum ne yolları. Ama bir şey fark ettim: Harita beni hep aynı yere yönlendiriyordu. Sonunda o yere vardığımda, bir aynanın karşısında buldum kendimi. Ve aynaya baktığımda, gördüğüm şey sadece kendi yüzüm değildi. Gözlerimdeki derin boşluğu gördüm, kimseyle paylaşamadığım hikayemi, her sokakta kaybolmuş adımlarımı. O an anladım ki, aidiyet dediğimiz şey, insanlar arasında kurulan bir bağ değilmiş yalnızca. İnsan bazen kendine bile ait olmazmış.

Bugün, hâlâ yollardayım. Şehirlerden geçiyorum, sokaklardan akıyorum. Kimsesizim ama artık bundan korkmuyorum. Çünkü kimsenin olmadığı yerler, en özgür olduğum yerler. Ve bir gün ait olacağım bir yer bulsam bile, bu hikayeyi unutmayacağım: Kendime bile ait olamamanın hikayesini.