Bir Çocuğun Fısıltısı

Adı Cemre'ydi, ama kimse onu ismiyle çağırmazdı. Babaannesi "Küçük kız," derdi, öğretmeni "Evladım." Mahalledeki çocuklar ise ya hiç konuşmazdı onunla ya da sessizliğiyle dalga geçerdi. Cemre, on yaşında bir sırdı.

Yaz akşamları mahallenin dar sokaklarını dolduran çocuk kahkahalarının aksine, Cemre’nin sesi hiç duyulmazdı. Bahçedeki taş salıncağın üzerinde saatlerce oturur, toprağı izlerdi. Evleri köşede, gri duvarlı, küçük bir evdi. Cemre’nin dünyası da o ev kadar küçük ve sessizdi. Ama bu sessizlik, her şeyin yolunda olduğunu değil, aksine her şeyin yanlış olduğunu haykırıyordu.

Cemre’nin odasında bir günlüğü vardı, sayfaları yırtık, kenarları çay lekesi olmuş bir defter. Günlüğün ilk sayfasına sadece şunları yazmıştı:

"Beni hiç kimse duymuyor."

Her gece yatmadan önce penceresini açar, yıldızları izlerdi. İçinde bir dilek vardı, ama söylemeye cesaret edemezdi. Çünkü dilekler söylenirse gerçek olmazdı, değil mi? O ise gerçek olmasını çok istiyordu: "Beni kurtaracak birinin gelmesi."

Okuldaki rehber öğretmen Cemre’nin sessizliğini fark etti. Bir gün teneffüste yanına gelip konuşmaya çalıştı.

"Merhaba Cemre, nasılsın? Evde her şey yolunda mı?"

Cemre'nin bakışları yere düştü. Yalnızca omuzlarını silkti. Ama o küçücük omuzların taşıdığı yük, yıllardır bir çocuğa ait değildi.

Öğretmen, Cemre’nin güvenini kazanmak için sabırla bekledi. Ona küçük bir mektup yazmayı önerdi: "Eğer bir gün konuşmak istersen, bana yazabilirsin."

Bir hafta sonra Cemre, çantasından buruşuk bir kâğıt çıkarıp masaya bıraktı. Kağıtta yalnızca şu yazıyordu:

*"Neden bana yardım ediyorsunuz?"*

Cemre’nin hikayesi burada bitmedi; aslında yeni başlıyordu. Okulda başlatılan bir süreçle, sonunda Cemre’nin sesi duyuldu. Aile içindeki şiddet ve ihmal gün yüzüne çıktı. Cemre, sosyal hizmetler sayesinde daha güvenli bir ortama kavuştu. Ama o yaraların iyileşmesi yıllar aldı.

Şimdi, on sekiz yaşında bir genç kadın olan Cemre, üniversitede psikoloji okuyor. Her sabah not defterine aynı cümleyi yazıyor: "Beni kimse duymuyor" diye başlamıştım. Şimdi başkalarını dinleyecek gücüm var."